به سوی او قدمی برداریم:

آتشی نمى سوزاند "ابراهیم" را
و دریایى غرق نمی کند "موسى" را

کودکی، مادرش او را به دست موجهاى "نیل" می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
مکر زلیخا زندانیش می کند
اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند

از این "قِصَص" قرآنى هنوز هم نیاموختی ؟!

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد
نمی توانند
او که یگانه تکیه گاه من و توست !

 پس
 
به "تدبیرش" اعتماد کن

به "حکمتش" دل بسپار

به او "توکل" کن

و به سمت او "قدمی بردار"

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی ...

جوون قرآنی می دونی توکل، واقعا یعنی چی؟ 
 توکل یعنی به خدایی که از همه کس مهربونتر و قدرتمند تر و حکیم تر اعتماد کنی و بعدش هرچی شد تکرار می کنم هرچی شد، صابر و شاکر باشی.

نمی تونی تصور کنی که این نگاه چقدر آرامش بخشه،امتحان کن!!!